Umjetnost pripovijedanja Čeda Vukovića

Abstract

Djelo Čeda Vukovića (1920) predstavlja pravu riznicu najraznovrsnijeg predmetno-motivskog spektra i žanrovskih orijen­tisanosti u okviru kojih se ovaj autor, u svom veoma obimnom i plodnom kreativnom luku, ispoljavao. U maniru pojedinih crnogorskih književnika, poput Dušana Kostića, Vuković za­počinje stvaralaštvom za djecu ‒ poemom Vitorog (1948) sa te­mom iz narodnooslobodilačke borbe, da bi nastavio sa dječjim romanom naučno-fantastične i pustolovne profilacije ‒ Svemoć­no oko i druge priče (1953), Tim Lavlje srce (1956), Letilica profesora Bistrouma (1961) i Halo nebo (1963). U stvaralaštvo za odrasle ovaj literata ulazi pripovijednim formama, izborima, esejistikom, dramskim djelima i poemama, od prvog djela publi­kovanog 1949. godine Pripovijetke, do komedije u tri čina Ratni gosti (1958) i pripovijednog izbora Mrtvo duboko (1967). Po­tom slijede izbor starih zapisa Nadvremenski glasovi (1971), iz­bor iz crnogorske proze od Njegoša do 1918. ‒ Izviriječ (1973), knjige eseja Na bjelinama vremena i Sam sa sobom (1986), mitske igre u tri čina ‒ Harmonija (1992), te poeme Sinovi mi­krokozma (1993) i Makarije (1994). Nesumnjivo najvažniji dio Vukovićevog opusa predstavljaju romani Rustem (1951), Visine (1952), Bez redenika (1955), Mrtvo duboko (1959), Poruke: Pe­tar I Petrović i zemlja kojom je hodio (1963), Razvođe (1968), Sudilište (1971), romaneskna pentalogija Sinovi sinova (Brđo­vići sa Karuča, Pod Skadrom, Izbi buna, Kolo nad kolom, Teče Tara ‒ 1979), Rijeka (1988), Deveta zora (1990), kao i zbirka umjetničkih mitova i legendi pod nazivom Mitski dekameron (1991).