Šerman Aleksi – varalica urbane divljine

Sažetak

Autorka razmatra pripovijetke američkog starosjedilačkog pisca Šermana Aleksija u kontekstu starosjedilačke proze i diskursa varalice koji se u njoj razvija i prenosi u postmoderni tekst kao kompleksan pripovijedni i simbolički koncept. I kao stvarna figura i kao semiotički znak,varalica podrazumijeva liminalnost,pa pripovijetke koje sadrže varalice ili su figu-rirane kroz trop varalice karakteriše hibridnost i polivalent­nost. U postkolinijalnom diskursu i diskursu dekonstrukcije varalice funkcionišu kao agenti u borbi protiv monoloških sistema, invertovanju kulturnih stereotipa, te artikulaciji kul­turne arbitrarnosti. U hermeneutičkoj igri savremene proze varalica se oblikuje i kroz pripovjedača i čitaoca,ali i kroz tekst,čime se njegova implikacija višestruko pojačava i onemogućavaju statični standardi čitanja. Preuzimajući lik varalice,Aleksi aludira na toksičnost istorije i kroz komičan obrt vizionarske forme i šamanskih ritmova ulazi u srž svoje kulture i mitologije,izvlačeći na površinu istinu o indijan­skom iskustvu u urbanom metežu svakodnevice.